سالروز کشته شدن جوانان بی‌گناهمان یکی پس از دیگری آغاز می‌‌شود. امروز فریدون محمدی، فردا نیکا شاکرمی، پس فردا حدیث نجفی، سارینا اسماعیل زاده، سیاوش محمودی. باور کردنش سخت است چگونه حکومتی آدمکش این همه جوان بیگناه را در مدتی کوتاه کشت.

فریدون و سیاوش برای خواهرشان ژینا به خیابان آمدند. نیکا و حدیث و سارینا، روسری‌های اجبار را در اعتراض به حکومتی ستمگر آتش زدند. ماموران خامنه‌ای اما پاسخ اعتراض آنها را با گلوله‌های جنگی دادند و خون بیگناهشان را بر کف خیابانها در جای جای این سرزمین ریختند.

حکومت می‌خواهد ما نه تنها کشته‌هایمان را بلکه آرزوها و آرمان‌هایمان را نیز فراموش کنیم. به خفقانی که برای ما درست کرده است و به دیوارهای زندان بزرگی که برای ما ساخته است عادت کنیم. ما اما فراموش نمیکنیم و عادت نمیکنیم.

ما زنانی که باوری به حجاب اجباری نداریم، به یاد نیکا و حدیث و سارینا بدون روسری‌های اجبار بیرون برویم. حکومت به خاطر این روسری‌ها، مهسا و نیکا و سارینا را کشت. ما مردان آزادیخواه همچون همه روزهای این یکسال کنار زنان بایستیم و از آنها حمایت کنیم و همه با هم فریاد #زن_زندگی_آزادی سر دهیم. هر بار که در گوشه ای این سرزمین از زن زندگی آزادی می‌گوییم دیکتاتور را آشفته می‌کنیم.

این مسیر اگرچه سخت و طولانی است اما ناامید شدن یا دست کشیدنی در کار نیست. ما راهمان را در کنار هم و تا رسیدن به سرزمینی آزاد ادامه می‌دهیم. سرزمینی که در آن مسولان آدمکش زمام امور را در دست نداشته باشند و مهساها و نیکاها آزاد باشند و بی‌تاوان کشته نشوند.

点击图片查看原图